มิญชญา เลไธสง

          ดรีมเติบโตในครอบครัวธรรมดาจากต่างจังหวัด ดรีมเป็นเด็กที่มีความฝัน แต่เลือกใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผลตั้งแต่ยังเล็ก ด้วยความเข้าใจในภาระของพ่อแม่ ดรีมจึงตัดสินใจเข้าสู่เส้นทางนักกีฬา ตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบขวบตั้งแต่เด็ก ดรีมใช้กีฬาเป็นสะพานพาตัวเองไปสู่การศึกษา เพราะดรีมรู้ว่า หากวิ่งเร็วพอ ถึกพอ แข็งแรงพอ เธอจะได้เรียนฟรี และไม่ทำให้ครอบครัวลำบากชีวิตในหอพักนักกีฬาตั้งแต่อายุ 13 ปี ทำให้ดรีมเติบโตกับคำว่า “ความอดทน” มากกว่าคำว่า “ความสะดวกสบาย” แต่เธอไม่เคยบ่น เพราะเชื่อว่า… การยืนด้วยลำแข้งตัวเอง คือความภาคภูมิใจสูงสุดต่อมา ดรีมมีโอกาสฝึกซ้อมในแคมป์ทีมชาติ ที่นั่นเองดรีมได้รู้จักกับโลกของ “นางงาม” มันคืออีกหนึ่งความฝันที่อยู่ลึกมากในใจ แต่ไม่เคยพูดออกมา เพราะเธอมักได้ยินเสียงรอบข้างว่า “คนแบบนี้จะไปเป็นนางงามได้เหรอ?” แม้ดรีมเคยเชื่อตามนั้น แต่ไม่เคยลืมความฝันนั้นเลย วันนี้ ดรีมยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เพราะชีวิตดรีมโรยด้วยกลีบกุหลาบแต่เพราะดรีมเชื่อว่า ความฝันไม่เคยจำกัดคนที่ไม่มีต้นทุน และความตั้งใจจะพาเราไปถึงจุดที่คนไม่เคยเชื่อว่าเป็นไปได้